मित्र...

                    मित्र...

भय केंव्हाचे संपले होते त्याचे
प्रचंड सुंदर दिसत होता तो
परत ती काठी उचलून
जमीनीवर रेश मारीत..काहीतरी पुटपुटत
डोंगराच्या दिशेने पळत सुटला होता तो
यावेळी हतातल चक्कर पण
जोरदार भिरभिरत होत त्याच

डोंगरावर आवडता मित्र होता त्याचा
लाखों मुळाचं आधार असलेल शापित वडाच झाड़
कदाचीत मन मोकळ करण्यासाठी
जात असावा तिथे
कदाचीत गुरुच मानित असावा त्याला
माणसाना थोड़ घाबरायचा तो
त्यामुळेच मनुष्यरूपी मित्र मोजकेच होते त्याचे
यावेळी कसल्यातरी स्वप्नाने
त्याला पछाडलेल होत
बहुतेक त्या बद्दल सल्ल्यासाठी गेला असावा..

मित्राच्या खांद्यावर हात ठेवावा तसा
बिनधास्त पारंब्यावर हात होता त्याचा
भन्नाट शांततेत तो त्याच्याशी
गप्पा मारीत होता
वसंतागमन होणार असल्याने त्याचा मित्र
खुपच अनुभवी वृद्धासारखा भासत होता
पण प्रेमाची सावली देणारे त्याचे कर
खुप विस्तारलेले होते
आणि चिरतरुण पालवी होत्या आभाळाकाठी

त्यांच्या गप्पात सुर्यास्त झाला त्याला कळल नाही
मनाशी कसलातरी संकल्प करुन
त्या म्हातारया अन् अनुभवी गुरुचा अन मुक्या मित्राचा निरोप घेऊन
परत भिरभिरणाऱ्या चक्करच्या सोबतीने
बेभान पळत सुटला तो
त्याच्या स्वप्नांच्या दिशेने..स्वप्नांच्या दिशेने...

विपुल आरवाडे
28.04.2015