Thursday, June 25, 2009

प्रेमात.....

प्रेमात.....

प्रेमात सगळंच खास असतं
वाट पाहणं ही विरंगुळा बनतं
उनही सावली बनतं
मित्रांशी नात तुटतं
एकांताशी नाळ जुळतं
सगळीकडे जादूचं जग असतं
उगीचच सगळं खास वाटतं
बोलताना शब्द विसरतं
चालताना वाट हरवतं
ओढचं ओढ असतं
प्रेमात सगळंच खास असतं.....

जग कधीच अंधुक होतं
गुंगीतच राहणं बर वाटतं
रुसन्याच परमीट सापडतं
हसण्याच परमीट हरवतं
क्षितीज पावलावर येतं
चंद्र-सूर्य हाताशी येतं
ओढचं ओढ असतं
प्रेमात सगळंच खास असतं.....

विना मधु धुंद होतं
कस्तुरीच सुगंध दरवळतो
पावलं उगीचचं मृगजलाकडे धावतातं
गुढं आभाळात नजर हरवतं
मन सारखं क्षितिजाकडे धावतं
हळूहळू डोळ्यांची भाषा जमू लागते
सगळीकडे रंगच रंग असतं
त्या जादुई डोळ्यातं डुंबावस वाटतं
परत ह्या राउला मस्तानीचं स्वप्नं पडतं
ओढचं ओढ असतं
प्रेमात सगळंच खास असतं.....

विपुल आरवाडे
१९.०६.२००९

संध्याकाळी...

    संध्याकाळी.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत सारं आभाळं
रंगांनी न्हाउनं गेलं.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा अबोल ओठी
शब्दांनी गर्दी केली.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत त्या जादूई डोळ्यातं
खोलवर डूंबुन गेलो.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा क्षितिजावरं
सूर्य गालात हसला.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा मेघांना
स्वर सापडला.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा गुढं
आभाळात मी हरवून गेलो.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा कस्तुरीचा
सुगंध दरवळलां.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली
परत एकदा हा राऊ
मस्तानीत गुंतला.....

परत एकदा संध्याकाळी
तुझी आठवण आली......

विपुल आरवाडे
१२.०६.२००९