मधुशाळेतला तप्त सुर्य आणी मी...

                                     मधुशाळेतला तप्त सुर्य आणी मी...

               कसल्यातरी कामावरून घरी परत येत असताना हजारो सिग्नल्स च्या लाल गोळ्या संयमाने छातीवर झेलत मी पुढे जात होतो.प्रत्येक सिग्नल वर तसा फार वेळ लागायचं नाही पण उगाचच प्रचंड उशीर होत आहे अस वाटायचंं. मग कधीतरी सिग्नल तोडलं आलाच कि. तसा शिस्तीचा आहे मी पण शेळीमागोमाग जाण्याची  सवय काही गेलेली नाहीये. शेवटी प्रयत्न केल्याशिवाय फळ मिळत का कुणाला? मिळत असेलही कदाचित पण अस पुण्य मी तरी नाही केल असणार अशी मनाची तरी पक्के खात्री होती. कसलं तरी मोठ्ठ वादळ पार करीत चाललो आहे अस वाटत होत पण नकीच बेगडी होता हा सगळा कारभार. 

             जाता-जाता  डाव्या बाजूला सनी ची मधुशाला दिसली. मलाही तास तहान लागलीच होती आणी शरीरही थोड थकल्यासारख वाटत होत. जोराचा ब्रेक मारत ह्या स्वारीने खंबीरपणे मधुशाळेत पाऊल टाकले. शुक sss शुक ssss  करीत तीन-चार पेग मागविले आणी घश्यातून उतरवीलेही.मी थोड इकडे तिकडे बघत,गाणी गुणगुणत आणी पेग घेत होतो. अचानक मधुशालेच्या त्या खिडकीकडे लक्ष गेले आणे खिडकीतून तप्त आणी तेजस्वी सुर्य दिसला. का कुणास ठाऊक ? मी त्या तप्त आणी तेजस्वी सूर्याकडे सतत ,सरळ आणी अखंड पाहू लागलो.आणी परत परत पाहू लागलो.मला वाटत हा मधूचा परिणाम असावा पण मानाने साफ नकार दिला.जसजसा मी त्याच्याकडे जास्त पाहू लागलो तसतसा माझी छाती मोठ्ठेपनाच्या आणी अहंकाराच्या हवेने भरू लागली.पण मला आणी मनाला तरी वाटल कि नाकी हे स्वाभिमानाने आणी स्वकार्तुत्वामुळे होत आहे. 

            आणि परत मी, जास्त राग आल्याचा आव आणीत,आणखीनच सरळ सूर्याकडे पाहू लागलो.खांदे उडवीत तीन-चार पेग आणखीन मागविले.मग मी विचारात आणी वेळेत हरउन गेलो. वाटल मीही सर्वश्रेष्ठ आहे आणी स्वताला सूर्याशी तुलना करायचा थोडीही हयगय गेली नाहे कारण सूर्याच्या डोळ्यात डोळा घालून पाहणारा दुसरा कुणी मी आजवर पहिला नव्हता.लगेच माझी भाषा आणी स्वर ही बदलले.थोडा वेळ आणी काळ निघून गेला. अचानक मधुशाळेचे दिवे मंद झाले आणी सुर्य दिसेनास झाला. मला आश्चर्य वाटल म्हणून मी शेजारच्या दिलदार व्यक्तीला सूर्याबद्दल विचाराल, तो म्हणाला रात्र झाली असेल बहुतेक. मलाही तसाच वाटल. 

           थोड्या वेळाने त्या खिडकी असलेल्या भिंतीजवळ कसल्यातरी हालचाली दिसू लागल्या. तसं मला आता मंदच दिसू लागलं होत. आणी पाहतो तर काय माझ्या समोरून दोन माणसे मोठ्ठ चित्र घेऊन जात होते. आणी त्या चित्रात तो तप्त  सुर्य बेधडक जात होता आणी तो तेव्हढाच  तेजस्वी होता.परत परत पाहिल्यावर माझ मन आणी डोक दोन्ही भानावर आल्या. आणी शाश्वत सत्याची थोडी अगदी थोडा साक्षात्कार झाला. भाषा आणी वाणी केंव्हाची तळ्यावर आली होती. ताबडतोब मधुशाळेतून  काढता पाय घेतला. बाहेर आल्यावर डोळ्यासमोर काजवे चमकू लागले.सूर्याकडे न पाहता ही डोळ्यापुढे अंधारी आली.आणी त्या अगाध शक्तीसमोर मी आणी माझ मन नतमस्तक झालो.आणी सिग्नल सारख्या छोट्या छोट्या संकटाना सामोरे जात,गाणे गुणगुणत घरी पोहोचलो. 


विपुल आरवाडे . 
२८.०९.२०१४