चक्कर...

                            चक्कर...

एकाएकी शांत असणारे ते धारदार चक्कर
भेभाण होऊनी भिरभिरू लागते
स्वताच्या लाखो प्रदक्षिणा घालत
आभाळाकडे झेप घेऊ लागते
त्याचे चित्त कधी जमिनीवरील पारध्याकडे
कधी निळ्याशार आभाळाकडे
तर कधी कर्णाच्या त्या तेजस्वी पित्याकडे....

भिरभिरत असले तरी वाटत होत जणू
ते चक्कर निर्वाणीच्या साधनेत मग्न आहे
स्वताच्याच जगात प्रचंड गुंग होऊन
मोक्ष्याच्या वाटेवर प्रयाण केल्यासारखा
चित्त अखंड एकाग्र होऊनी
सत्याचे ज्ञान झालेल्या चकाकणाऱ्या ताऱ्यासारखा...

अचानक झालेल्या त्या अपघाताने
भंगते समाधी त्याची
रक्ताच्या गरम तुषारांनी सारे अंग भिजते त्याचे
आणी सोबत त्याचा आत्माही बुडतो त्या रक्तात
जुळते नाळ त्याची कर्मबंधाशी
आणी होतो पराधीन तो स्वताच्या अस्तित्वाशी...

जखमी पक्ष्याच्या त्या केविलवाण्या आवाजाने

अखंड जगाचे ब्रम्हज्ञान त्याला कळते
स्वताला चिकटलेल्या त्या तुटलेल्या पंखामुळे
होते साक्षात्कार त्याला नीतीचा
चित्त परत होते बेभान त्याचे
आणी स्वताला विसरून
विलीन होतो तो या जगाच्या या मायाजाळात...

आत्म्याशी मिलन नाही शक्य आता
हे जाणिल आहे आता त्यान
तरीही त्याच वेगाने भिरभिरत असतो तो
निर्वाणीच्या त्या बेधुंद सफरीत
चित्त एकाग्र करण्याचा केविलवाणा प्रयत्न करीत...

भेभान भिरभिरणारे चक्कर ते...
भेभान भिरभिरणारे चक्कर ते...


विपुल आरवाडे
२६.०२.२०१३