नियती...

                   नियती 

प्रिये अश्वास सोडूनी किनारी सारथी 
दमडीसाठी  दुर पलिकडे गेला धाउनी 
दूष्ट नावाद्याचे कपट दांडगे 
विश्वास ठेउनी समय बिघडले

अश्वास वाटले क्षण जाईल वाऱ्यासारखे 
समभ्रमात सारथ्याने पाऊल उचलले 
व्याकूळ अश्व पाण्यात डुंबले 
तोवर सखा सारथ्याने तीर गाठले 

प्रेम दोघांचे अखंड विश्व जाणीले 
आपलेच त्यांचे हेच जानुनी विसरले 
क्षणात लाटा सागरासम उसळून 
ठेवले होते नियतीने तेच मांडून 

खोट्या प्रतिष्तेपायी नावाड्याने केंव्हाचा हात सोडला 
सारथ्याचे काळीज कासावीस झाले 
संभ्रमात अश्वही सैरभैर धाऊ लागले 
चार पावलांचे अंतर क्षणात आभाळाला टेकले 

कुठे होता चक्र सारथ्याकडे माधवासारखा 
नियतीचा कायदाच तो घावाचा 
दुनियेस आवडे पाढा बेगडी नियमांचा 
त्यास पर्वा कोठे वेड्या काळजांची 

अन नियतीने परत तेच केले…. 

विपुल आरवाडे.
०६.०४.२०१५  

रक्तबंबाळ गुलाब...

              रक्तबंबाळ गुलाब 

कदाचित माझं नेहमीचं निर्मळ प्रतिबिंब 
आज थोडं गढूळ भासत होत 
प्रार्थनेत आआणि श्रद्धेत बुडालेल निळशार आभाळ 
हिंसक काळ्या ढगांनी तुडुंब भरलेलं होत 

रावणाचीही तपश्च्यर्या तितकीच गाढ होती तरी
त्याला रामाची बरोबरी कधीच करता आली नाही 
दानवीर सुर्यापुत्रानेही हसत हसत कवच-कुंडल दान केली  
म्हणून काय असत्याच विजय नाही झाला

बागेत पहिलं पाऊल पडताक्षणी दिसलेलं 
अध्यात्माने भरलेलं हसणारं मोहक श्वेत गुलाब 
मला विरक्तीची दिशा दाखऊ पाहत होत 
पण अशुद्ध विचारांची माझी नस जास्तच धगधगत होती 

जहालवादी मित्रवर्गाच्या रक्तरंजित योजना 
अनेकवेळा निष्फळ झाल्या असल्या तरी 

आज सुर्य माझाच होता... 
बागेत हसणाऱ्या त्या निस्वार्थी गुलाबाची तुलना 
प्रचंड काळ्या बंदुकीशी मोठ्या अभिमानाने करत होतो 

अतिशय क्रूर पाऊलानी आणी मिथ्या स्वाभिमानाला कवटाळून 
अगदी आरामात निशाणा साधला 
थाड थाड आवाज करत त्या बेभान गोळ्या 
सरळ निस्वार्थी आणी विरक्त आत्म्यात घुसल्या 

थोडं रक्त त्या तेजस्वी गुलाबावरही उडालं होत 
गुलाब रक्तबंबाळ होऊनही वेगळीच चमक आली होती त्याला 
त्या गर्दीत राम राम आवाजासोबत 
माझं मिथ्या अस्तित्व ही संपूर्ण विरघळून गेलं 
मात्र सत्याचं ते रूप अमर झालं ते कायमचं …


विपुल आरवाडे 
२९.०३.२०१५