चेहरा...

अनेक रूप या चेहऱ्याचे...अनेक रंग या चेहऱ्याचे...अनेक उमंग या चेहऱ्याचे...अनेक तरंग या चेहऱ्याचे...

            चेहरा

सोप्पं दिसत असलं तरीही
किती अवघड हा चेहरा
सरळ दिसत असलं
किती गूढ हा चेहरा...

तो तिचा हसरा चेहरा तर
जीवनाला उमंग देणारा
तिच्या डोळ्यातच राहावं वाटणारा
तिच्या हसण्यातच  जगावं  वाटणारा...

तो दगडातला चेहरा तर
किती रहस्य सोडविणारा
अबोल असूनही अखंड बोलणारा
पक्का दगड असूनही देव भासणारा...

तो पाण्यातला चेहरा तर
मनासारखा किती चंचल
किती क्षणभंगुर...
आयुष्यातल्या आनंदी क्षणासारखा
अगदी तिच्या-माझ्या भेटीसारखा...

तो आकाशातला चेहरा तर
क्षणोक्षणी नवं रूप घेणारा
सतत बदलाचे धडे देणारा
जीवनाची ओळख पटविणारा...

तो झाडातला चेहरा तर
किती अनुभवी,किती गुंतलेला
वादळात सुद्धा निश्चल असणारा
कर्णासारख नुसताच देत राहणारा
माणुसकीचा धर्म जपणारा....

तो आधाराचा चेहरा तर
सतत हुलकावणी देणारा
आभासी विश्वाची सफर घडविणारा
अगदी चाताकारखा,
वाट पाहायला लावणारा....

तो माणसाचा चेहरा तर
मायावी असला तरीही किती जिव्हाळ्याचा
अगदी अर्ध्या वाटेत साथ सोडणारा
माणूस तरीही भूतासारखा भासणारा
तर कधी कधी सावलीसारखा साथ देणारा...

माझे तर किती चेहरे...रावणासारखे
चेहरा बदलायची तर सवय झालंय
स्वतःला लपवायला चांगला आधार झालंय
खंर तर,वाटतं खऱ्या चेहऱ्याला
शोधायची आता गरजचं उरली नाही....

राऊ

२२.०१.२०११

(thank you Meghna for such a wonderful subject)